مرگ عزیزترین عزیزانمان هم که باشد ... شب اول و دوم و سوم را بین زمین و آسمان سپری می کنیم . تمام دنیا را هم که به ما بدهند بدون عزیز از دست رفته پشیزی نمی ارزد . گریه وزاریمان را که می کنیم ، دعا و فاتحه و قرانمان را که می خوانیم ، اندکی دلمان آرام می گیرد . ....
مرگ عزیز ترین عزیزانمان هم که باشد ... پنجشنبه ها را هرگز فراموش نمی کنیم ، از کار و زندگی مان می زنیم که آخر هفته دیداری تازه کرده باشیم ، با زنده نگاه داشتن یاد و خاطره اش بیعتی تازه کرده باشیم ، تا مرگ و شروعی دوباره در دنیای دیگر هم می توان زنده نگاهش داشت ... در یاد و خاطر و قلبمان ...
مرگ عزیز ترین عزیزانمان هم که باشد ... مرگ عزیز ترین عزیزانمان هم که باشد به حکم انسان بودن و در نبرد با گذر زمان به تدریج به زندگی عادی باز میگردیم ، سالگرد ها را هیچ گاه فراموش نمی کنیم ، یاد و خاطره اش هیچ گاه نمی میرد اما دیگر گریه های بی وقفه جای خود را به پنجشنبه ها و پنجشنبه ها جای خود را به سالگرد ها داده اند ...
خاطره تقلب تلخ در انتخابات 88 و شکستن قلب و از دست رفتن آرزوهای ملیون ها ایرانی دست کمی از حادثه از دست دادن عزیزترین عزیزها نداشت . ما هیچ کم نگذاشتیم . نزدیک به یک سال و بیشتر از آن یاد و خاطره عزیز از دست رفته را در هر فرصت و مجالی بزرگ داشتیم ، پرچم خشممان را بر افراشتیم و خیابان ها را سبز کردیم . فریاد های الله و اکبرمان بارگاه دیکتاتور را به لرزه در آورد ، گل های خوشبویمان را پرپر کردند و ما عطرشان را در همه جا پراکندیم ... جنبش سبز ما تلاش برای زنده کردن و زنده نگاه داشتن هدف مقدس و عزیزمان بوده و هست .
در گوشه و کنار می شنویم و می خوانیم و به گوشمان می رسانند که جنب سبز مرده است ! مگر می شود ؟ مگر می شود یاد و خاطره عزیزانمان بمیرد ؟ نه ! این گونه نیست ، حکایت همان حکایتی است که در بالا گفتم ، تنها اتفاقی که افتاده است این است که به حکم انسان بودن و در نبرد با گذر زمان لحظه ها به پنجشنبه ها و پنجشنبه ها به سالگرد ها تبدیل شده اند ... جنبش سبز زنده است . در ذهن تک تک ما حک شده است و در قلب تک تک ما می تپد . جنبش سبز زنده است اما پنجشنبه ها و سالگرد ها نمی تواند ما را به هدفمان و به سر منزل مقصود برساند . چه باید کرد ؟ چگونه باید با گذر زمان و سوهان ملایم و از بین برنده آن مقابله کرد ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر